Omtrent de zorg in Nederland wordt veel gediscussieerd en geschreven en meestal in een kritische of negatieve vorm. Het is bekend dat er te weinig personeel is, of te veel papieren rompslomp, om maar niet te spreken van de vele schrijnende gevallen.
Toch wil ik een positief geluid laten horen, omdat er wel degelijk in Nederland zorginstellingen zijn waar het wel prettig toeven is. Ik spreek over een zorginstelling voor dementerende ouderen waar dezen met en in hun belevingswereld centraal staan. Waar geen verplichte plaspauzes zijn, maar waar de bewoners volledig zichzelf kunnen zijn en daarin geholpen worden door de verzorgenden. Willen ze uitslapen: doen! Willen ze in hun huispak blijven lopen: doen! Wilt u een gebakken eitje: krijgt u! Heeft u geen eetlust: mag u het straks vragen als u honger heeft. Taart bakken of wentelteefjes? Doen we samen!
Alle wensen van de bewoners worden zoveel mogelijk ingewilligd en het resultaat is dat zowel de bewoners als de verzorgenden rust vinden en rust uitstralen. Ik ben er dagelijks voor een bewoner en ik ervaar dit als een warm welkom. Zo kan de zorg ook zijn. In dit specifieke geval mag de naam van Amaliazorg Catharinenberg in Oisterwijk best genoemd worden. Met trots.
Marie-José Janssens
Bron: ingezonden brief naar het Brabants Dagblad, geplaatst op 12 april 2017
